“ U Doboju postoji samo jedna normalna ulica -glavna.
U njenu rekonstrukciju i uređenje parka su prije par godina, za vrijeme Garića, uloženi milioni KM.
To je jedina ulica koju nije radio Rial ni MG Ming, zato ima normalne padove i odvode i na njoj kiša i voda ne leži poslije manjeg pljuska.
Trotoari su rekonstruisani po standardima koji su važili i primjenjivali se i u mnogo većim gradovima.
Titova ekipa je htjela od Doboja napraviti urbani centar regije pa je postojalo prostorno planiranje (stvarno, ne formalno kao danas).
Širina trotoara sa desne strane ulice pri ulazu u grad, posebno od ćire pa skroz do katoličke crkve je dovoljna za bilo kakav korzo, šetnju sa djecom i slično.
Ove seljačine su prvo počele da redaju stolove kafića po trotoaru, a onda je Slatka tajna stavila svoj torić (ogradio čovjek ulice kovanom ogradom trotoara koliko je mislio da mu pripada šta li?).
Tada je Piko sazidao sebi još kafića na trotoaru jer mu je kvadratura lokala bila pomala.
Slijedio ga je Bato petrol sa Korzom i baštom, pa Mitrovići sa Kremolinom.
Da potvrdi primat, Ninković (Slatka tajna) sazida poslovni prostor ispred zgrade Ozren turista skroz na zelenoj površini sve do trotoara (današnja sportska oprema Đak).
Doboj caffe sazida baštu na glavnom vodu gradskog vodovoda.
Kad im je nestalo ideja, odluči bratija da su trotoari pretrpani, pa napravi šetalište na sred glavne ulice.
Skontali valjda da se ne može šetati trotoarom od stolova i stolica kafića, pa zatvorili jedinu normalnu saobraćajnicu u gradu, tobože da se može pješke proći i da se djeca tu vozaju.
Djeca bi se šetala i vozala u parku kao i do sada, ali tu je sad neka bandži skalamerija koja je skoro jednako ruglo kao kad su posjekli drveće na ulazu u park da stave daščanu roštiljnicu.
Šta još reći na ove budalaštine opštinskih idiota?
Ništa.
Već viđeno sve.
Seoski kabadahija se napio, galamio, pjevao, psovao, lomio, prijetio, povraćao, opet pio, i na kraju se usrao u gaće i zaspao kraj puta. ”